O RASIE

LABRADOR RETRIEVER

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowość: Aporter.
Klasyfikacja FCI: Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.

Sekcja 1 - Aportery. Podlega próbom pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Powszechnie uważa się, że labrador wywodzi się z wybrzeży Grenlandii, gdzie rybacy korzystali z pomocy psów o zbliżonym wyglądzie przy połowach. Pies ten świetnie pracuje w wodzie, w czym pomaga mu nieprzemakalna sierść i wyjątkowy w kształcie ogon, przypominający ogon wydry.

W porównaniu z innymi, labrador nie jest bardzo starą rasą; pierwszy klub powstał w roku 1916, a klub biszkoptowych labradorów – w 1925. Wcześniej psy te, sprowadzone w końcu XIX wieku przez płk. P.Hawkera i hrabiego Malmesbury, zasłynęły na próbach polowych. Pies o imieniu Malmesbury Tramp opisany był przez księżnę Howe jako „ojciec współczesnych labradorów”.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies mocnej budowy, zwarty; bardzo aktywny (nie może więc być ciężki ani zbyt masywny); głowa szeroka; klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione; lędźwie i kończyny tylne szerokie i mocne.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Łagodny, bardzo ruchliwy. Obdarzony świetnym węchem; wielki miłośnik wody. Łatwo dostosowuje się do otoczenia, oddany przyjaciel.
Inteligentny, bystry i posłuszny, skłonny do zabawy. Usposobienie przyjazne, bez żadnych oznak agresji lub lękliwości.

GŁOWA:

Mózgoczaszka:

Czaszka: Obszerna. Wyraźnie zarysowana, bez wydatnych policzków. Stop: Zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Szeroki, nozdrza dobrze rozwinięte.

Kufa: Mocna, nie klinowata.
Szczęki/uzębienie: Szczęki średniej długości, mocne; zęby mocne, z doskona- łym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne, stykają się ściśle oraz są osadzone prostopadle do szczęk.
Oczy: Średniej wielkości, wyrażające inteligencję i dobre usposobienie; brązowe lub orzechowe.
Uszy: Nie duże, ani ciężkie, lekko przylegające, osadzone raczej z tyłu głowy.

SZYJA:

Gładka, mocna i silna, osadzona w dobrze ustawionych łopatkach.

TUŁÓW:

Grzbiet: Górna linia pozioma.
Lędźwie: Szerokie, krótkie i mocne.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami – jej objętość nie ma być skutkiem nadwagi..

OGON:

Jest cechą charakterystyczną rasy. Bardzo gruby u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi, średniej długości, bez „pióra”, ale dobrze pokryty krótkim, grubym i gęstym włosem, dający wygląd „okrągłego” (w przekroju), opisywany jako „ogon wydry”. Może być noszony wesoło, ale nie powinien zawijać się nad grzbietem.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

O mocnym kośćcu; widziane zarówno z przodu, jak i z boku proste od łokcia do podłoża.
Łopatki: Długie i skośnie ustawione.
Kończyny tylne:

Zad dobrze rozwinięty, nie opadający w kierunku ogona.
Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Nisko osadzone. Krowia postawa niepożądana.
Łapy: Okrągłe, zwarte; palce dobrze wysklepione, opuszki dobrze rozwinięte.

CHÓD:

Swobodny, z dobrym wykrokiem; kończyny poruszają się równolegle do osi ciała.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: Jest cechą charakterystyczną. Krótki, gęsty, bez fali lub frędzli, w dotyku twardy; podszerstek odporny na niekorzystny wpływ pogody.
Umaszczenie: Całkowicie czarne, żółte lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.

WZROST I WAGA:

Idealna wysokość w kłębie: psy 56-57 cm (22-22,5 cala) suki 54-56 cm (21,5-22 cali)

WADY:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

•   Agresja lub wyraźna lękliwość

•  Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru

  powinny być dyskwalifikowane.

  N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie